8 januari 2020

• Geplaatst op 22 Maart 2020
• 2

Hoe een mensenleven, of dat van 4, kan veranderen in 30 minuten. Het ene moment ben je nog kwaad op de honden omdat ze  onrustig zijn, ben je bezig met de winkel klaar te maken en 10 minuten later sta je op straat. Te kijken hoe je levensdroom, je thuis, je veilge haven in vlammen opgaat.

27 jaar aan herinneringen voor mij.  Jaren aan herineringen voor ons samen.  De eerste 2 maanden van onze zoon met  eerste pakjes, eerste tutjes, eerste pyjama’s, … alles weg.

De weinige herinneringen aan mijn papa, de herinneringen aan een papa die te vroeg stierf (mijn opa), een trouwkleed als herinnering aan een prachtig trouwfeest, aan cadeau van 2 verliefde pubers aan elkaar, dat je toch na al die jaren wil bijhouden, een bed waar je graag je zoon wil in laten slapen als hij groot is omdat zijn mama er nog in heeft geslapen,… Zoveel materiele zaken met een enorme emotionele waarde zijn weg.

Toch ga je wanhopig op zoek tussen al het puin naar dingen die herinneren aan ‘vroeger’ ook al zijn ze zwartgeblakerd en niet meer bruikbaar, toch zijn ze een houvast.  De oudste dingen wil je toch bijhouden als deel van het ‘verleden’. Gewoon het vertrouwde gevoel van iets te kunnen gebruiken wat je hebt kunnen redden.

Je gaat op zoek of je toch niet een paar schoenen kan terugvinden en soms heb je geluk. Zo vonden we onze trouwschoenen terug, heel doorweekt maar dan heb je de super schoenmaker Niels Lowet die er voor zorgt dat ze als nieuw zijn. Een klein gelukske noem ik dat dan.
Zo zochten we ook naar het gouden armbandje van Galileo. Een cadeau van papa voor onze eerste huwelijks verjaardag. We wisten nog preceis waar het lag. Op het rekje met de kerstcadeautjes. Wat speurwerk en plots kwam een zwartgeblakerd armbandje tevoorschijn. Ons geluk kreeg weer een boost. Juwelier Yans deed fantastische werk en het ziet er uit als nieuw. Ja, we hadden een nieuw kunnen kopen, maar de emotionele waarde was hoger dan het prijskaartje. Een cadeau gegeven op een zaterdag bij het ontbijt aan het haardvuur in onze vertrouwde thuis.

Elke dag opnieuw kom je weer dingen tegen die je kwijt bent, zoekt, opnieuw moet kopen,… Die confrontatie met het verleden is elke keer weer zo pijnlijk. De ene dag duurt het 2 minuten en lach je het weg, “Die nieuwe trui kan ik met dat kleedje combineren.. ahnee dat kleedje heb ik niet meer”, de andere dag blijft gevoel uren rondspoken in je hoofd. Ben je op zoek naar een foto op je gsm en kom je foto’s van vroeger tegen. Foto’s getrokken in de winkel, focus op de mooie meubels die we hadden staan en de prachtige setting waar we ze konden tentoonstellen. Foto’s van een gezellige zomerdag op het terras, foto’s van een eerste nacht met Galileo thuis in bed, foto’s van een rommelige maar heel vertrouwde keuken, … ik zou er veel voor doen om die rommelige keuken, terug te hebben. Maar de tijd terugdraaien gaat niet meer. We hebben nu een ‘voor de brand’ en ‘na de brand’.

Maar de tijd terugdraaien gaat niet meer. We kijken vooruit, naar de nieuwe kansen die we krijgen en zijn daar dankbaar om. Dankbaar dat het alleen materieel is en er niemand gewond is of nog erger. We bijten even door en Galileo is nr 1 om ons door deze moeilijke periode te helpen. Ookal gaat hij zijn eerste stapje niet thuis zetten, wij zorgen terug voor een mooie toekomst met een nieuwe winkel en een mooi huisje voor hem.

Dit neerschrijven is een soort van "therapie". Ik wil graag het verhaal en de opbouw van Driedeco 2.0 met jullie delen, dit is stap 1. 

Liefs

Rebecca